Stanowi t. 16 serii : t. 0,5 Gdy mrok zapada ; t. 15 Bez granic. Po kilku tygodniach ulewnego deszczu ziemia osuwa się na jedną z dzielnic mieszkaniowych w Larviku, grzebiąc dziesiątki domów. Wisting dołącza do akcji ratunkowej. Do wschodu słońca następnego dnia wszyscy mieszkańcy zostają policzeni i wiadomo, że osuwisko nie pochłonęło żadnych ofiar. A jednak dwadzieścia cztery godziny później w masach piachu odnaleziono zwłoki. Koroner ustala czas zgonu na czterdzieści osiem godzin przed katastrofą. Okazuje się, że śledztwo w sprawie śmierci mężczyzny ma powiązania z kilkoma innymi toczącymi się sprawami, a Wisting zostaje zwerbowany do kierowania oddzielnym zespołem śledczym.

Dlaczego pisarstwo tak często bywa kiepskie i jak można je poprawić? Czy krótkie wiadomości tekstowe i media społecznościowe psują język? Czy współczesnym młodym ludziom zależy na dobrym stylu pisarskim? Dlaczego komukolwiek miałoby na nim zależeć? W swojej zajmującej i pouczającej książce Steven Pinker, wybitny kognitywista i lingwista oraz znakomity pisarz, przedstawia nowy pomysł na podręcznik dobrego pisania w XXI wieku. Zamiast narzekać na upadek języka, ubolewać nad tym, co go irytuje, albo powtarzać dogmatyczne nakazy i zakazy autorów poradników sprzed stulecia, Pinker wykorzystuje naukową wiedzę na temat języka i umysłu, aby pomóc czytelnikowi w trudnej sztuce tworzenia przejrzystej, spójnej i stylowej prozy. Nie wińmy Internetu – mówi autor – ani dzisiejszej młodzieży. Sztuka pisania nigdy nie była łatwa. Dobre pisarstwo zaczyna się od smakowania znakomitej prozy innych autorów. Wymaga wyobraźni – umiejętności podtrzymywania iluzji, że kierujemy spojrzenie czytelnika na jakiś element świata. Pisarz musi przezwyciężyć klątwę wiedzy – trudność, jaką wszystkim nam sprawia wyobrażenie sobie, jak to jest, kiedy nie wie się tego, co my wiemy. Dobry pisarz musi rozumieć, w jaki sposób składania językowa przekształca skomplikowaną sieć idei w liniowy ciąg słów. Powinien splatać zdania w spójną całość, tak aby jedno zdanie płynnie przechodziło w następne. Wreszcie, musi umiejętnie stosować reguły poprawnego użycia, odróżniając te, które nadają prozie lekkość i przejrzystość, od mitów i przesądów. Książka Pinkera obfituje w przykłady znakomitego i marnego pisarstwa, unikając pouczającego tonu i spartańskiej surowości klasycznych podręczników. Autor pokazuje, że sztuka pisania może być przyjemnym dążeniem do mistrzostwa i fascynującym tematem rozważań intelektualnych. Książka Piękny styl jest adresowana do wszystkich, którzy zajmują się pisaniem, a także do czytelników, którzy interesują się literaturą i chcieliby się dowiedzieć, w jaki sposób nauka o ludzkim umyśle może nam pomóc w zrozumieniu, jak działa język w swoim najlepszym wydaniu. “Znakomity myśliciel, świetny pisarz. (…) Pinker to prawdziwa gwiazda, a świat nauki ma wielkie szczęście, że pojawił się w nim ktoś taki”. Richard Dawkins Ta książka w przejrzysty i pełen wdzięku sposób obala pogląd, że język angielski schodzi na psy. Pinker napisał podręcznik Strunka i White’a na nowe stulecie, podważając przy tym bezpodstawne twierdzenia, takie jak to, że znany slogan reklamowy „Winston tastes good like a cigarette should” powinien brzmieć: „Winston tastes good as a cigarette should”. John McWhorter, autor książek Our Magnificent Bastard Tongue i The Power of Babel „On pisze jak anioł”. „The Economist” Świetna lektura! Tylko Steven Pinker mógł napisać tę znakomitą książkę i, dzięki Bogu, zrobił to. „Dobre pisarstwo może zmienić nasz sposób spostrzegania świata” – pisze autor, a Piękny styl z pewnością zmieni nasz sposób myślenia o dobrym pisarstwie. Ciekawość i radość autora rozświetlają każdą stronę tej książki, a kiedy Pinker pisze, że dobry styl może uczynić świat lepszym, wierzymy mu. Patricia T. O’Connor, autorka książek Woe Is I oraz (ze Stewartem Kellermanem), Origins of the Specious „Bardzo dobrze, że człowiek obdarzony tak żywym i jasnym umysłem przybliża szerokiej publiczności idee nauki o poznaniu”. Douglas Hofstadter, „Los Angeles Times” Steven Pinker, nagradzany psycholog, kognitywista, intelektualista i popularyzator nauki, jest również przewodniczącym komisji poprawności językowej (Usage Panel) American Heritage Dictionary oraz uznanym autorem takich bestsellerów, jak The Language Instinct, Words and Rules i The Stuff of Thought. Jest profesorem na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Harvarda. Mieszka w Bostonie i w Truro w stanie Massachusetts. Jeden z najwybitniejszych współczesnych myślicieli.[www.azymut.pl]

We współczesnym świecie żyją przedstawiciele sześciu pokoleń: cichego pokolenia, urodzeni w latach 1925–1945 ; baby boomersów, urodzeni w latach 1946–1964 ; pokolenia X, urodzeni w latach 1965–1979 ; milenialsów (pokolenia Y), urodzeni a latach 1980–1994 ; pokolenia Z, urodzeni w latach 1995–2012 ; oraz jeszcze nienazwanych kohort, urodzonych po roku 2012. Mają oni bardzo różne doświadczenia życiowe, a co za tym idzie – można przypuszczać, że ich przekonania i zachowania również są zupełnie odmienne. Na czym jednak polegają te różnice, jakie są ich przyczyny i jak głęboko sięgają?

Podczas pogrzebu wnuczka Diny, młoda Karna, wygłasza mowę i wyznaje dwie zbrodnie, których dopuściła się jej babka: zabójstwo własnego męża oraz Rosjanina. Wystąpienie to wywołuje spory zamęt w małej społeczności, a Karna traci mowę i całkowicie zamyka się w sobie. Dziewczyna przez całe swoje życie cierpiała na padaczkę, a jej ojciec Beniamin, który jest lekarzem, z trudem radzi sobie z tą sytuacją. Dlatego sprawy bierze w swoje ręce żona Beniamina, Anna, która jedzie z Karną do swojej rodziny w Kopenhadze, gdzie, wbrew woli dziewczyny, umieszcza ją w szpitalu psychiatrycznym. Czy Karna przeżywa wszystko ciągle od nowa, czy może śni? Co naprawdę wydarzyło się tam, na Północy? Kto jest tutaj kim dla kogo? "Ten, kto widzi" jest zarówno niezależną powieścią o poczuciu winy, pojednaniu i przebaczeniu, jak i kontynuacją epickiej historii o Dinie Gronelv i jej potomkach zawartą w Trylogii Diny.

Nota wydawnicza: „Syn szczęścia” jest drugą, długo oczekiwaną częścią kultowej norweskiej trylogii, którą rozpoczyna bestsellerowa i owiana już legendą „Księgą Diny”. Cykl „Trylogia Diny” kończy zaskakujący tom 3. „Dziedzictwo Karny” (2017). Matka zabija swojego rosyjskiego kochanka. Świadkiem morderstwa jest jej jedenastoletni syn. Nie może on nikomu powiedzieć prawdy, dlaczego wrzos koło mężczyzny zabarwił się na czerwono. Jednak pytań bez odpowiedzi jest więcej: Czy świadek jest winny? Czy milczenie jest kłamstwem? Czy matka ma prawo poświęcić kogo tylko chce? Powieść ukazuje Benjamina, syna Diny z Reinsnes i jego okres dojrzewania od chłopca do mężczyzny. Tytułowy bohater poszukuje Diny w Berlinie, ale także w kobietach, które spotyka: w żonie grabarza z Tromso, w Karnie ze szpitala polowego przy Dybbol oraz w córce profesora, Annie, która jest zaręczona z jego najlepszym przyjacielem.